آغاز عشقی نو

برای اولین بار منو مهربون نگاه کرد، صدا کرد. تعجب کردم. یعنی اون عشق منه، تمام خاطرات زندگی من که وابسته به وجودش بود! همبازی بچگیم شده عشق جوونیم. وقتی گفت دوستت دارم، ازش پرسیدم: چرا اینطوری حرف می زنی؟ بغض گلوشو گرفت. دستای سردشو گرفتم. اون وقت با یه حس خاصی بهم گفت: منو می بخشی به خاطر تموم نا مهربونیام؟ من که دوسش داشتم، چطور می تونستم نبخشمش؟ گفتم: آره. گفت: پس دیگه گلایه ای از من نداری؟ گفتم: نه مگه چی شدده؟ جوابمو نداد. رفت. من موندمو نیمکت و صدای باد. تنها تو پارک قدم می زدم. حس راه رفتن رو نداشتم. چرا اینطوری باهام رفتار کرد؟ دلیلشو نفهمیدم تا روز مرگش.......

عشق من رفت و روح منو با خودش برد؛ فقط جسمم زنده بود. اونقدر نحیف شد که اون هم از بین رفت.

دوباره پیششم. آغاز زندگی نو و جالب. اونجا دیگه دوسم داشت.

« هر مرگی تولد دوباره ی زندگی جدیده و شروع عشق دوباره با تفاوتی دیگر »