هرچه می‌خواهد دل تنگت، بگو!

در این روزگار وانفسا، آنقدر دلها تنگ است که اگر بخواهی دلتنگی‌ها را بنویسی، صدها هزار بیت مثنوی می‌شود. گاهی که روی سخت زندگی، مرا آشفته می‌کند و هیچ مأمنی ندارم، جز آغوش گرم خدا. به هیچ جا امیدی ندارم، جز درگاه او. او که مهربان است و چه زیبا، من نامهربان را دوست دارد و می‌پذیرد. آه، خدایا! پس چرا از تو غافلم؟ تو هیچ‌گاه رازهایم را برملا نساختی و رسوایم نکردی. می‌شود به تو اعتماد کرد، آن هم اعتقاد مطلق. در حالیکه اگر به انسان‌های خاکی اینگونه اعتماد کنیم، ابلهیم! تو مرا آنگونه که هستم، دوست داری. چه زیبا، چه زشت، چه فقیر، چه ثروتمند، چه باسواد و چه بی‌سواد. ولی غیر تو، همه، مرا مشروط می‌خواهند. صاحبا! چندی است که به مطلبی می‌اندیشم:اگر مسلمان نبودم و تو را نمی‌شناختم، چه بر سرم می‌آمد؟ وقتی آزرده‌خاطر و ملول بودم، چه کسی را صدا می‌کردم؟ اگر قرآنت را ندیده بودم، با خواندن کدام کتاب، آرامش می‌یافتم؟ کاش می‌شد که درد درونم را به هیچ‌کس جز تو نگویم. کاش قلبم، مالامال از عشق تو شود، تا بعد از این، نه از سر نیاز، بلکه از سر اخلاص و عشق، به سوی تو آیم و تو را بخوانم. چشمهایم را بر زرق و برق دنیا ببند تا تنها تو را ببینم. چون هرگاه خود را غرق در دنیا کردم، آرامش از من دور شد. آخر هرچه می‌دویدم، به انتهای آرزوهایم نمی‌رسیدم. من، خسته بودم و جاده‌ی آرزوهای رنگارنگم، بسی دراز و طولانی. بی‌درنگ، به یاد تو می‌افتم و می‌خواستم از آن همه چیز، دل بکنم و به سوی تو آیم. اما رشته‌ی تعلّقات، محکم‌تر از آن بود که بتوانم یکباره به سویت پرواز کنم. باید آرام و پیوسته رفت. باید آرام و پیوسته، خود را از بند تعلّقات رها کرد. چون در پیشگاه تو، باید خود بود؛ خود خالص و تنها، به دور از آلودگی‌ها. پس، دستم را بگیر و رهایم مکن؛ که بی کمک تو، هیچم. بارالها! به امید تو، بار سفر بستم. امید این مسافر را ناامید مکن!